جوایز بی ارزش

 به خاطر دارم که سالها پیش ، زمانی که  فیلم سینمائی مومیائی سه اکران می شد ، در تبلیغات آن ، جمله ای مطرح می شد با این مضمون که فیلمی با هیچ جایزه از جشنواره فیلم فجر ! درحالی که جریانات حاکم بر سینمای دولتی ما ، هرچه جایزه قابل اعطاء بود را به فیلمی از کارگردانی سیاسی و سر سپرده ، اعطاء کرد . تا کنون ، این داستان سرسپرده ها ، سبب جدایی هرچه بیشتر مردم از حاکمان شده است و سرانجام ، روزی می رسد که سبب سقوط حکومت فعلی ایران خواهد شد .

 جشنواره فیلم فجر سالجاری با تمام گاف های پر رنگ آن ، تکرار داستان همیشگی کشور ما است . جایزه بهترین فیلم ، به بدترین فیلم داده شد . بگذریم از زمینه چینی های بوق های مطبوعاتی که در قلب واقعیت ، از زمان رضاخان تا کنون ، مجرب و توانا شده اند .

 همه این اتفاقات ، بی ارزشی چنین جوایزی را نشانگر است . چه اینکه سالها است که مردم از سینمای وابسته به دولت ایران ، قهر کرده اند و سریالهای هندی ، کره ای و لاتین را در کنج خانه های شان ، جایگزین سینمای مرده ایران کرده اند . جومونگی که از قیصر بهتر درک می شود و ویکتوریای میانسالی که از تمام کاراکترهای جوان سینمای ما ، بهتر می تواند که با مردم ما ، ارتباط عاطفی برقرار کند . یاد صدا و سیمای حضرت امام خمینی (ره) که تحت مدیریت مهندس محمد هاشمی بود ، به خیر . زمانی که هرچه کیمیایی و قادری بود ، خانه نشین بودند . به راستی ، چرا مهران مدیری ، از تمام سینمای جشنواره ای ما ، پر طرفدار تر است ؟ به طراحی دکور آثار او ، توجه کنید . حالا ، به هرچه گوزن دیدید ، سیمرق بدهید . دیگر اینگونه جوایز ، بی ارزش شده است . همچون ، بسیاری از ارزش هایی که اکنون ، ارزش پیشین را ندارند .