شعار وحدت اصولگرایان: نه به اصلاحات و نه به اعتدال
بنام او که یکتا ست و بی همتا ست
از هنگامی که پنج تن از اعضای شورای مرکزی جامعه روحانیت مبارز تهران، انشعاب کردند تا تشکیل دولت به اصلاح تدبیر و امید، توسط حزب اعتدال و توسعه، به ریاست یکی از آن انشعابیون که عضو شورای مرکزی حزب مذکور است؛ اصلاح طلبان، اعتدال گرایان و انشعابیون که اکنون، بیش از آن پنج تن هستند؛ مسیر وحدت را طی کرده اند و اصولگرایان، نتوانستند که حتی، حد و مرز اصولگرایی جدید را تبیین کنند.
شرایط پیشرو، نشان دهنده آن است که سه طیف اصلاح طلب و اعتدال گرا و انشعابی اصولگرا، در کنار هم ایستاده اند و فرق و نحل اصولگرایی، سازهایی ناکوک و ناهماهنگ را کوک می کنند. امروز، لازم است که تعریف جدیدی از اصولگرایی، مطرح شود: اصولگرایی منهای اصلاح طلبی.
تمامی کسانی که بهرشکل، در سالهای اخیر، هم صدا با اصلاح طلبان شدند از امثال علی مطهری در مجلس تا حسن روحانی در دولت، اصولگرا نیستند. سایر دوستان، لازم است که کنار هم بنشینند و فهرست واحدی از محمد عباسی تا محمد عباسپور را به مردم، معرفی کنند؛ تنها، با یک شعار: نه به اصلاحات، نه به اعتدال. در غیر اینصورت، تکرار تجربه تلخ شکستن آرا، بین قالی باف، محسن رضایی و جلیلی را تکرار خواهیم کرد.
راقم این سطور، احترام ویژه ای، برای اصلاح طلبی دور از فتنه، چون علی صوفی و مرتضی الویری، قایل است. لیکن، کسانی چون محمدرضا عارف و غلامرضا تاجگردون را لایق تایید صلاحیت، نمی دانم و اگر از اصلاح طلبان، به سیاهی و کژی، یاد می کنم، منظور نظرم بر آنان است که تشنگان قدرت اند و نه آنان که سابقه خدمتگزاری خود را از اصحاب فتنه، دور نگه داشتند. به امید وحدت اصولگرایان؛ از احمدی نژاد تا جاسبی.
