امروز ، ۶ بهمن 1387 خورشیدی ، در دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه علوم و تحقیقات تهران ، از پایان نامه ای در موضوع احزاب جناح چپ ایتالیا و تاثیر آنها بر روابط خارجی آن کشور ، با تکیه بر روابط خارجی ایتالیا با ایران ، دفاع شد . پیشتر ، می دانستم که ایتالیا ، دارای یک نظام سیاسی چند حزبی بی ثبات ، با ائتلافهای پارلمانی شکننده است که از وضعیت دموکراتیک نظام سیاسی آن کشور خبر می دهد .

 آنچه که حضار جلسه مذکور ، بر آن ، معترف بودند ، این بود که در آینده نزدیک ، وضعیت جناح چپ ، در دنیا ، مساعد پیش بینی نمی شود . 

 در حال حاضر ، مردم ، به وضعیت معیشت اقتصادی شان ، بیشتر از پیش ، بها می دهند . به استثنای برخی از کشورها که شرایط امنیتی چالشی دارند ، در سایر کشورهای جهان ، تفکرات چپ ، در حال افول هستند . همچنین ، در کشورهایی که از شرایط امنیتی چالشی برخوردارند ، جریانهای سیاسی شبه چپ ، با تکیه بر شرایط نامناسب امنیتی است که می توانند قدرت را تصاحب کنند .

 در چنین شرایطی ، وضعیت اقتصادی نامناسب ، علاوه بر تهدیدات امنیتی ، نظامهای اقتصادی و سیاسی آن کشورها را تخزیب می کند و شعارگرائی بر خردگرائی ( راسیونالیسم ) سیطره می یابد . رفتارهای جنون آمیز دیپلماتیک که با پافشاری ادامه می یابند ، پس از اندکی فقر و خفقان را به ارمغان می آورند . حقیر معتقدم که اتحاد جماهیر آمریکا ، ندانسته ، بسوی چنین روزهایی می شتابد . حال آنکه شبه چپگرائی می تواند که وضعیت دیپلماتیک آمریکا را به سوی انزوای بیشتر دیپلماتیک ، در جهان پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی ، پیش براند . سرانجامی که دنیا ، آنرا انتظار می کشد تا از ویرانه های آن ، دستور جدیدی را برای اداره دنیا بپذیرد . 

 در این میان ، نظام سیاسی دموکراتیک ایتالیا ، نقطه ثباتی در جهان رو به تحول آینده محسوب می شود . دموکراسی جاری در ایتالیا می تواند که به مثابه یک ضربه گیر در نظام اجتماعی آن کشور عمل کند . اکنون ، ایران در میانه راهی است که پیشروی در آن ، چنین نظام سیاسی باثباتی را به ارمغان خواهد آورد و بازگشت از آن ، ما را در تلاطم آشوب نظامهای سیاسی و اقتصادی جهان ، به کیسه بوکسی تبدیل خواهد کرد .