ضعف بهارستان خانه ملت

 امروز، موزه سینما، میزبان و مجری پخش فیلم مستندی بود که به تاریخ میدان بهارستان می پرداخت. فیلمی که با قفلی که در پایان به در زده بود؛ آشکارا، به سینمای سیاسی اپوزیسیون تعلق گرفت. از منظر هنر و معماری، گره یا روند خاصی در این فیلم مستند نبود و از منظر تاریخ سیاسی، از رقیب موفق خود که به ترور مشکوک حاج علی رزم آرا می پرداخت؛ بی مایه تر بود. با ترور حسنعلی منصور، بدنه اصلی اثر به پایان رسیده بود. لیکن، با اشاره ظریف به ضعف قوه مقننه در برابر قوه مجریه، خلاء خودسانسوری کارگردان فیلم درباره هویدا، پنهان شده بود. مستند، از منصور به شریف امامی شیرجه ناشیانه ای زده بود. ولی، به خوبی، به فربه شدن جنبش مسلحانه پنهان دانشجوئی، در برابر سکوت مجلس پوشالی اشاره کرده بود. امری که سایه ای از آن، در دهه هفتاد خورشیدی بازگشت و موجب فاجعه دوم خرداد شد. با این تفاوت که هویدا، از سکوت مجلس در رفاه و پیشرفت کشور و اصلاحات، در سرگردنی مدیریت سیاسی که تا کنون، ادامه یافته؛ بهره گرفته است.

 عدم تحلیل روانشناسانه محیط میدان بهارستان تهران و به ویژه، مسجد سپهسالار و فقدان روایتی از نیم قرن اخیر این مکان و ضعف هنری در خود اثر، مستند را علیرغم استقبال تعجب آور و گسترده تماشاچیان به نقطه ای آغازین، برای مستندسازی تاریخی آوانگارد درباره حقوق سیاسی معاصر تبدیل کرده است. عدم اشاره به امیرعباس هویدا، مظفر بقائی، شهید حسن آیت و شهید حمید دیالمه و ترور اخیر در ساختمان ضلع شرقی مجلس به نقاط ضعف مستند، قابل تجمیع است.

 فیلم مستند بهارستان خانه ملت، موفق و ضعیف است. به عنوان مستند تاریخی، پرمخاطب بود. ولی، از هنر دور ماند.